ArcTanGent

Vraag: Kan een festival een 10 krijgen?

ARCTANGENT vierde dit jaar zijn 10-jarig jubileum, en dat verdient wel een 10, toch? Wij geven ATG maximale credits, want na dit festival kunnen we niet anders dan (bijna) alleen maar complimenten uitdelen. Tijdens deze speciale 10e editie hadden ze dan ook extra uitgepakt. Dit festival stond al jaren op onze bucketlist, en dit jaar was het dan eindelijk zover.

Met zo’n line-up kan dat toch ook gewoon niet misgaan...

De locatie

Als je in een mooi natuurgebied net onder Bristol en vlak bij de kust zit, is het ook daadwerkelijk genieten geblazen. Stel je voor, elke dag het ritje naar ATG was al een feestje op zich zelf: de natuur, de pittoreske dorpjes met zijn veel te smalle straatjes voor 2 auto's, de vriendelijke lokale bewoners; alles droeg bij aan de algehele ervaring. Onderweg reden we elke dag nog langs de Thatchers fabriek, een traktatie op zich. Ze maken namelijk overheerlijke cider, dus een pitstop hier was uiteindelijk wel een must, goed dat we met de auto waren.

De ligging van het ATG-terrein met vijf podia was overigens ook heel praktisch verdeeld (tentjes, dus altijd droog staan!), en de eettentjes, merchandise toiletten en natuurlijk de bar waren allemaal echt fantastisch geregeld.

Het publiek

En wat een publiek! Ligt het aan de line-up die enorm relaxte Engelsen aantrekt? Komt het omdat het festival misschien toch specifiek publiek aantrekt vanuit heel de wereld, of is het misschien gewoon omdat het niet te groot is? Feit is dat (bijna) iedereen de deur van de DIXI voor je openhoudt als hij of zij vertrekt, dat de meeste mensen vriendelijk “Thank you” zeggen en dat het personeel aan de bar graag een praatje met je maakt. Nee, het is geen broodje aap of een droom. Het ís een droomfestival! Dit is dan ook geen standaard (metal)festival. Het is breder dan dat, en dat zie je ook terug in de programmering. De bijzondere sfeer van ATG is mede te danken aan het internationale publiek, want internationaal is het meer dan! Aan al die verschillende talen die ik hoorde kon ik niet anders concluderen, dat zij ook net als ons (veel) hebben moeten reizen om naar de UK dat buiten de EU zit te komen!!!

Programmering

Misschien moeten we het hebben over de vier dagen vol muziek. Woensdag begon met een pre-party, dacht ik, maar wat bleek? Vanaf 13:00 speelden de eerste bands al op één podium, en de overige dagen waren verspreid over vijf podia. Kortom, vier dagen keihard werken om zoveel mogelijk muziek op te kunnen nemen, met een constante big smile op je gezicht. Hieronder een klein - (Sorry toch wel uitgebreid) overzicht van enkele bands, want het is onmogelijk om echt alles te beschrijven. Ja, dat kan wel, maar dan krijg je helemaal een boekwerk!

Woensdag

Na onze reis op dinsdag>woensdag kwamen we net op tijd aan om onze Belgische vrienden van Cobra The Impaler & Psychonaut live te zien. Twee bands waar wij groot fan van zijn, en waarvan Cobra zelfs op ons eigen feestje, Masterfest, heeft gespeeld. Deze bands verzaken nooit en geven altijd 100%, dus succes verzekerd!

Na afloop hebben we nog staan kletsen met de jongens van Psychonaut, en wat zijn deze topmuzikanten toch bescheiden. Hoe leuk is het om te horen: "Hey Paul, hey Stefanie!" Het siert deze gasten. (Sorry No Prove, maar onze vriendjes stonden er wel op)

Daarna haalden we even wat te eten en zagen we LLNN, BOSSK en een stuk van And So I Watch You From Afar. Om 23:00 was de pre-party voorbij. Een hele mooie start van ATG, waarbij we alvast de sfeer konden proeven.

Donderdag

Donderdag was een dag om je vingers bij af te likken. Aangezien het voor ons toch ook een beetje vakantie was, wilden we allemaal wat rust pakken en genieten van de omgeving, lekker ontbijten en genieten van de rit naar het terrein, een beetje merch kijken en gezellig een drankje in de zon pakken. Om 15:00 was het tijd voor Doodseskader, een band waar Tim De Gieter (de bassist van Amenra) bij zit. Doodseskader is heeel anders dan Amenra, dus verwacht iets totaal nieuws. Tip: check deze band!

Julie Christmas was dé verrassing van de dag. ATG onderscheidt zich echt door dit soort acts te programmeren (ze stond ook op Roadburn overigens). Haar show was een mix van post-metal, noise rock, sludge, post-hardcore en post-rock. Voeg daar een vleugje Björk en Tori Amos aan toe, en je krijgt een unieke muzikale ervaring. Julie Christmas is ook te horen op Cult of Luna's Mariner. Wat een show was dit zeg!

Tja, wat moeten we zeggen over Baroness? Sinds we deze band kennen, zijn we al fan. Het was genieten van 17:30 tot 18:30, met een volle tent en luidkeels meezingend publiek. Helaas kwam er een typisch Britsh Shower voorbij, en moesten we schuilen. Maar dan ook echt Cats & Dogs he, want we zijn wel in The UK!!! (het enige moment van regen overigens tijdens de vijf dagen).

Red Fang konden we dus helaas niet zien door de overvolle tent; iedereen wilde de band zien en schuilen voor de regen, snap ik. Gelukkig was het weer droog tegen de tijd dat we vooraan stonden bij Amenra en waren wij ook weer een beetje opgedroogd. Deze band heeft na vele jaren een geweldige status opgebouwd, en dat was duidelijk te merken in de tent. Binnen een uur werd je tot in je diepste wezen geraakt, het werd er soms ijskoud van de spanning en de pijn die je voelt bij sommige nummers. Maar goed Amenra hoeft verder geen uitleg, denk ik.

De dag werd afgesloten met een stukje Explosions in the Sky, en donderdag was daarmee een dag om in te lijsten. Natuurlijk stonden er nog veel meer bands die met vlag en wimpel slaagden. Onderweg terug kwam en we nog in een trafficjam midden in de nacht met een paarse tourbus. Zou het de bus van Baroness geweest zijn? Hoe dan ook, we hebben ze even geholpen met steken in die smalle straatjes en Stefanie was bijna over Paul zijn mobiel heen gereden toen hij hals over kop de held ging uithangen :D HOW!???

Vrijdag

Vrijdag was een dag om nooit te vergeten, en dat was te merken op het terrein. Het was gezellig druk, duidelijk te merken dat het weekend was, en ATG baadde in zonneschijn. Van 14:00 tot 23:00 hebben we de ene na de andere band gezien. We begonnen met Shy Low, een post-rock/post-metal band van Pelagic Records, dus dat beloofde al veel goeds. Wat een energie en geweldige muziek! Het leuke van overnachten in een huisje is dan je op de ochtend zelf nog even op youtube kan voorgenieten van wat er komt die dag.... En door naar de mainstage voor Year of No Light, een Franse post/sludge band die je echt in de gaten moet houden. Hun lange nummers zuigen je mee in een sfeervolle flow die je moet ondergaan om het te begrijpen. Toen was het tijd voor Maruja, een band die ik absoluut live wilde zien, zeker toen ik in de ochtend nog even wat muziek ging luisteren. Helaas bleek de frontman (in mijn ogen) niet helemaal aan de verwachtingen te voldoen. Hij smeekte constant om de aandacht van het publiek en wilde continu dat iedereen de armen in de lucht gooide. Muzikaal was het voor mij helaas een teleurstelling. Maar goed, je kunt niet altijd zes gooien, en elke band verdient in ieder geval een kans, dus we hebben zeker 3/4 van de set uitgezeten.

Maar de volgende band was al aan het opwarmen in een andere tent en we wilden vooraan staan. Gelukkig maakte Three Trapped Tigers dan ook alles goed. Stefanie, die fan is en precies weet wat goed is, wist meteen dat dit een uur lang genieten zou worden. Experimentele rock uit de U.K., en het feit dat zo’n unieke muziekstijl een volle tent trok, zegt genoeg. Complimenten aan iedereen die erbij was! Misschien niet geheel onverwacht. De band was toch gestopt? De organisatie had gewoon brutaal een vraag gestuurd en toen deze in de mailbox van TTT kwam vonden ze allemaal dat dit HET moment was om nog 1 keer op het podium te staan samen. Hoe cool is dat! En daar waren wij bij. En aangezien Steef jarig was geweest kreeg ze een T-shirt van de boyz en Homegirls.

Wat zou ze morgen nou aan doen :D

Daarna was het tijd om keuzes te maken: Night Verses of Orchards? Een deel van de crew ging naar Night Verses, maar ik wilde de progressieve Paramore-achtige vibes van Orchards beleven. Hoewel de band nog wat werk nodig heeft, was het leuk om ze live te zien. Die meid zei ook, ohhh jullie wisten niet dat je bij een comedy show waren? Ze is heel grappig inderdaad. Haar mic stond veel te hoog en met haar platte engelse accent maakte ze een verwijzing dat ze verdomme geen Liam Gallagher was. Ik ging stuk, we gaan Lucy Evers en haar band volgen. Vervolgens snel door om toch nog een deel van Night Verses mee te pakken, maar helaas was de tent overvol. Tijd dus voor een heerlijk versgebakken patatje! Toevallig zagen we ook nog de gitarist en zangeres van Hypophora, wat is het toch eeuwig jammer dat zij niets meer doen, ja net als ons genieten van een festival. Zij komen overigens uit deze regio.

Eten en drinken waren betaalbaar, zeker als je bedenkt dat ATG een onafhankelijk festival is. Voor een blikje ijskoude cola (33cl) betaalde je 3,25 pond en meestal dronk je grote 500ml+ blikken of pints uit herbruikbare bekers, zowel speciaal bier, als water en ciders in 15 verschillende soorten. Daarnaast mocht je je eigen eten en drinken meenemen naar het terrein, inclusief stoeltjes en andere spulletjes. HULDE aan ATG! Ze stuurden zelfs een vriendelijke mail met het verzoek om toch wat bij de foodtrucks en bar te bestellen, wat we natuurlijk met liefde deden. Het aanbod en de kwaliteit was ook geweldig, helemaal met een kletspraatje erbij.

En dan, IHSAHN! Deze man hoeft geen introductie. De mainstage was bomvol en we hadden een goede plek weten te bemachtigen. De mainstage liep trouwens iets naar beneden af, waardoor iedereen goed zicht had vanaf achteraan de tent. Wederom had ATG hier goed over nagedacht! Na IHSAHN gingen we door naar Delta Sleep, een math-rock band uit Kent. ATG blijft verrassen met zijn diverse programmering. Het was de perfecte afwisseling na de zwaardere acts. De band speelde een geweldige set, en het was wederom genieten.

De dag kroop naar zijn einde met gelukkig eerst nog Animals As Leaders. Tosin lijkt inmiddels net zoveel tijd in de sportschool door te brengen als op zijn gitaar, maar wat een performance! De mainstage was volgepakt voor instrumentale muziek, wat echt uniek is. Een uur lang hoogtepunt na hoogtepunt, en het publiek genoot volop.

En toen moesten we alweer een moeilijke keuze maken: blijven we vooraan staan voor Meshuggah of gaan we toch nog even Plini meepikken? Aangezien we Plini eigenlijk al behoorlijk vaak hebben gezien, besloten we toch om op ons plaatsje te blijven (zitten) en ons klaar te maken voor het spektakel van Meshuggah. Om 21:40 werden we verzwolgen door hun indrukwekkende ritmes en zware sound en wat een spot hadden we! Het was duwen en trekken vooraan, Steef stond 3 rijtjes ervoor tegen het hek aan,maar die had er al geen last meer van. Ook voor ons was dit het allemaal waard. De band leverde een visueel en muzikaal spektakel af, en voor we het wisten was het potverdorie alweer voorbij. Om klokslag 23:00 was het klaar en zat dag drie erop. Wat ging de tijd toch snel, maar wat hadden we genoten!

Zaterdag

Zaterdagochtend maakten we nog even van de gelegenheid gebruik om het mooie plaatsje Cheddar te verkennen, ja, van de kaas. Niet die vieze smeltkaas van de Mac, maar matured chees with a Kick. Dit festival ligt in zo'n prachtige omgeving dat het eigenlijk vraagt om een langer verblijf. We hebben dus rustig door de straatjes gelopen en zelfs nog een cadeautje voor thuis gekocht. Mocht je ooit gaan, je kan er mega wandelen en een grot bezoeken. Volgend jaar misschien? Na ons ochtenduitstapje was het tijd voor de laatste festivaldag, en we begonnen om 14:00 met WUW, een band die onder (verrassend) het Pelagic Records-label valt. Dit moest dus wel goed zijn, en dat was het ook! Geïnspireerd door klassieke muziek, free jazz en drone creëren deze twee klassiek geschoolde broers lo-fi experimentele post-doom epics. Een heerlijke start van de dag!

Daarna was het tijd voor Anteros, een band die zichzelf omschrijft als dark rock. En weer zagen we waarom ATG zo uniek is; de diversiteit aan muziekstijlen blijft verrassen. Silver Moth, een band met atmosferische muziek en betoverende vocalen van Elisabeth Elektra, stond ook op het programma. Ondanks haar wat zenuwachtige houding stond de muziek in ieder geval als een huis. Deze band zou ik graag nog eens zien tijdens een standalone show, bijvoorbeeld in Tivoli, om de volledige sfeer te proeven, want het zit er wel in.

Scaler speelde een thuiswedstrijd, aangezien ze uit Bristol komen, en ze trokken veel publiek. Niet helemaal mijn ding, maar ik geef nieuwe muziek altijd de tijd om te groeien. Misschien moet ik het nog een paar keer luisteren.

Imperial Triumphant had geen introductie nodig, en dat bleek uit de volle tent. Iedereen wilde vooraan staan om wat champagne op te vangen tijdens de show. Hun optreden duurde misschien maar 45 min, ze schakelden naadloos van aan naar uit, zonder pauzes of praatjes. Soms hoort dat gewoon zo: spelen, indruk maken, en wegwezen.

Natuurlijk moest er ook weer gegeten worden, dus was het tijd voor een overheerlijke Pad Thai. Ondertussen luisterden we op de achtergrond naar And So I Watch You From Afar. Op zaterdag bleven we iets meer bij elkaar, aangezien het bereik op ATG meestal beroerd was. Internet en bellen lukten bijna niet met elkaar, dus als je elkaar kwijtraakte, was het toch wel wat lastig om elkaar terug te vinden rond een uurtje of 12 in het donker. Dit was een klein minpuntje, maar de bands en de geluidsmannen en crew die hadden denk ik wel fantastisch internet :) Alleen ja daar hadden we de code niet van. De Free Spots waren overbelast hahah. Althans, voor de buitenlandse mensen, want ik zag genoeg Engelse hun telefoon wel gebruiken.

Earthtone9 viel helaas een beetje tegen. Op YouTube klonken ze beter dan live. Maar goed, niet elke band kan altijd perfect zijn. Gelukkig stond daarna Electric Wizard op het menu, een Engelse stoner/doom band die hoog op mijn 'must see'-lijstje stond nadat we vorig jaar het bier hadden gekocht in een belgische bierzaak waar de gitarist van Haal stond die overigens ook op het festival te vinden was, wat een toevalligheid allemaal. Als je het biertje drinkt moet je ook even de code achterop scannen en even weg space'n, heftig en lekker. Ook live stelden ze niet teleur! Hun mokervette sound en visuals waren precies wat ik ervan had verwacht. Het kon steef niet lang genoeg duren. De visuals geven zo'n extra lading! Helaas zorgden de vele joints in het publiek ervoor dat de lucht zwaar was van de rook, en na 45 minuten moest ik echt even de frisse lucht opzoeken.

Tijd om naar Caspian te gaan, sta ik ook gelijk mooi vooraan. Dit was dan ook de winnaar van de zaterdag voor mij. We waren het er allemaal over eens: deze Amerikanen bliezen ons omver. Post-rock in optima forma, en voor ons de perfecte afsluiter van het festival. Het is goed zo, onze knieen doen zeer, onze nek zit een beetje op slot van het headbangen en onze voeten kunnen ook wel even wat verlichting gebruiken inmiddels.

Mogwai hebben we dus gelaten voor wat het was, want Caspian overtrof al onze verwachtingen en bleek voor ons de ideale manier om ATG af te sluiten na vier intense dagen.

Eind conclusie: 9,5+

ATG verdient bijna een 10, zeggen wij. Een dikke 9,5+ is zeker op zijn plaats, en hulde aan de organisatie. Maar misschien moeten we niet té positief zijn, want stel je voor dat ATG zou uitgroeien tot een mega-festival zoals Graspop! Dat willen we natuurlijk niet. Laat ATG maar blijven zoals het nu is, met die intieme, unieke sfeer. Gebruiken wij in de tussentijd onze ArcTanGent theedoek wel om terug te denken aan dit droomfestival, een event of the century. Tot de volgende keer! :)